Benim derdim kim ne yapmış, kim ne demiş değil.
Payıma düşenin farkındalığı ve rutinlerimle mutlu olmaya çaışıyorum.
Zamanla öğrendim ki;
Renkleri görmemi engelleyen zifiri karanlık.
Kendi ışığımı görmemi engelleyen, aynadan yansıyan ışıkmış.
Yalancı ışık acımasızca gözlerimi kamaştırmış.
Görüş alanımı engelleyerek beni aldatmaya çalışmış.
Karanlıkta bana ışık olanları, görmemi engellediği de olmuş...
Aslında, insana sevenleriyle geçirdiği her gün bayrammış.
Güven ve huzura uyanmak için sevmek yetmiyor, gerçekten sevilmek gerekiyormuş.
Karanlıkta kaldığında renkleri.
Aydınlıkta ise kendi özünün ışığını unutamıyorsun işte!
Hafıza diye bir şey var...
Şiir var.
Resim var.
Şarkılar var.
Gerçek sevginin ışığının farkını farkediyorsun.
Özlüyorsun.
Farzet ki, bir kelebekmişsin.
Çiçek tozlarını birinden diğerine taşıyarak mutlu oluyormuşsun.
Ya da, bir rüyanın içindeymişsin.
Aydınlığın ve karanlığın yansımalarını yaşıyormuş, genede uyanmak istemiyormuşsun.
Ama uyanmak zorunda olduğunu biliyor ve kabullenişe geçiyormuşsun.
Yorumlar